Mazlumun acısı ve bitmeyen intikam
Türkiye’de zulüm başladığından beri bitmek bilmeyen ve bitecek gibi görünmeyen bir tartışma devam edegeliyor. Bazılarını anlayabilsem de bazılarını anlamakta zorlanıyorum. Ciddi birikimi olduğunu düşündüğüm insanlar bazen öyle şeyler yazıyor, söylüyor ki şaşıp kalıyorum. Dünya üzerinde ne mükemmel bir kişi, ne de mükemmel bi grup var. Dolayısıyla ‘elbette herkes eleştirilebilmeli’ gibi bir tartışmayı çok sığ buluyorum. Bunu reddeden yok ki neden tekrar edip duruyoruz? Maalesef bu cümleyi ne zaman görsem arkasından gelecek şeyleri aşağı yuları tahmin etmek zor değil. Türkiye’de zulüme daha fazla dayanamamış bir abla hapisteki eşiyle görüşten geldikten sonra intihar etmiş! Burada durmalı gözümüzü kapatmalı ve susmalıyız. Ne denebilir? Kim ne kadar acı hissediyor yarıştırmamın ne anlamı var? Bir insanın tariften uzak bu halini başka bir cümleye giriş yapmak hangi aydın kimliğiyle ya da vicdanla bağdaşır. Yazık değil mi? Ayıp değil mi? Bunu yaşayan Türkiye’de zulmün...